Ο θυμός είναι ένα από τα πιο βασικά συναισθήματα και είναι άκρως φυσιολογικό να συμβαίνει και στα μικρά παιδιά.Το θέμα είναι με ποιον τρόπο το αντιμετωπίζουμε εμείς.

Το κυριότερο είναι να μην υποτιμήσουμε το συναίσθημα αυτό.Είναι λάθος να ακυρώσουμε αυτό που αισθάνεται εκείνη την ώρα το παιδί λέγοντας :"Mην κλαις!"¨" Μην στεναχωριέσαι", "Πώς κάνεις έτσι!". Με αυτόν τον τρόπο δείχνουμε έλλειψη σεβασμού στο συναίσθημα του παιδιού και μη κατανόηση του προβλήματός του.

Οφείλουμε να πειθαρχήσουμε στα όρια που έχουμε θέσει, όπως π.χ "Σήμερα από το κατάστημα μπορείς να αγοράσεις δύο παιχνίδια"και να μην υποκύψουμε στο θυμό/κλάμα του παιδιού για ένα ακόμη τελευταίο παιχνίδι. Σε αυτήν την περίπτωση βέβαια θα πρέπει να δείξουμε ψυχραιμία και να εξηγήσουμε στο παιδί τους λόγους που δεν θα αγοράσουμε άλλο.

Εκείνη τη στιγμή το παιδί χρειάζεται κατανόηση και συμπαράσταση, η οποία εκδηλώνεται μέσω της εκφρασης των δικών μας συναισθημάτων για τη λύπη του. Π.χ "Καταλαβαίνω πως στεναχωριέσαι τώρα που σου λέω όχι, όμως κάναμε συμφωνία για δύο παιχνίδια και τώρα πρέπει να φύγουμε γιατί έχουμε αργήσει και αύριο έχεις σχολείο".

Κάθε περίπτωση βέβαια είναι διαφορετική, όλες όμως απαιτούν χρόνο, ψυχραιμία και αλληλοσεβασμό ώστε να ξεπεράσουμε το πρόβλημα, χτίζοντας μια ισορροπημένη σχέση με το παιδί μας.

Μαριαντίνα Θεοδοσοπούλου